Ընկուզենին

Սալտայի հետ մենակ ենք սենյակում, նրա հետ պատահաբար վերջերս եմ ծանոթացել: ՈՒսանողուհի է, հնարավոր չէր չնկատել խելացի աչքերով, համակրելի արտաքինով աղջնակին։ ՈՒշադիր նայողը կնկատեր, որ նրա մեծ, սև աչքերի մեջ մշուշոտ ինչ-որ բան կար: Մի քանի օրվա ծանոթիս պատահաբար հանդիպեցի փողոցում: Օրվա երկրորդ կեսն էր, ճաշի ժամը: Չեմ սիրում ճաշել մենակ: Չգիտես ինչու, մենակ ճաշել սիրողին համեմատում եմ խոզի հետ: Նստեց անխոս, մռթմռթալով կերավ իր ճաշը, սրբեց բերանը և գնաց իր գործին: Թեպետ ասում են` ՝ճաշելիս չպետք է խոսել, բայց ես դրա կողմնակիցը չեմ:
Ճաշի պահին սկիզբ առած զրույցը միշտ էլ հաճելի է, միշտ գլխումդ առաջ է բերում ինչ-որ խոհական, փիլիսոփայական մտքեր: Սալտային հրավիրեցի ճաշի, և նա չառարկեց:
Իմ հարցին, թե ինչ ոգելից խմիչք կնախընտրի, մեկեն պատասխանեց.
-Մարտինի, շամպայն։
Սիրով կատարեցի նրա խնդրանքը: Ռեստորանի առանձնասենյակում երկուսով ենք: Մեր միջև սկիզբ առած անկաշկանդ զրույցն ընթանում էր այնպես, ինչպես իրար հետ կզրուցեին երկար տարիների ծանոթները: Երբ լցրի շամպայնը, անկախ ինձնից, նրան պարզապես հաճոյանալու համար ասացի.
-Խմում եմ քո երազանքների կենացը:
Նա չխկացրեց բաժակը և շշնջալով ասաց.
-Այսօր իմ ծնունդն է, շնորհակալություն հրավերի համար: Փողոցում մենակ թափառում էի, մտքերի մեջ էի, երբ հրավիրեցիր, եկա առանց երկար-բարակ մտածելու, ուզում էի փոքր-ինչ դուրս գալ մենակության այդ վիճակից: Շնորհակալություն կենացի համար, բայց ասեմ, որ ես դեռ հինգ տարեկանից դադարել եմ երազելուց:- Վերջին խոսքերի վրա նրա աչքերը լցվեցին: Ես մի տեսակ վատ զգացի իմ առաջարկած կենացի համար, բայց շարունակեցի նրան հուսադրել, ասելով` առանց երազանքի մարդը... Դեռ չավարտած միտքս, նա սկսեց լուռ արտասվել։
Եվ պատմեց. «Հինգ տարեկան էի: Տան միակ երեխան էի: Հարևանի երեք տարեկան Լուսինեին թաքուն բերում էի մեր տուն, խաղում էի հետը, կերակրում և հաճախ թաքուն պահում իմ սենյակում: Մի օր մայրս կշտամբեց ինձ. «Ինչո՞ւ ես Լուսինեին թաքուն պահում քեզ մոտ»: «Մամ, ես քույրիկ եմ ուզում, իսկ դու իմ խնդրանքին միայն պատասխանում ես` շուտով, շատ շուտով, երբ թափվի ընկուզենու վերջին տերևը, դու քույրիկ կունենաս»: Հաջորդ օրվանից այլևս Լուսինեին չէի բերում մեր տուն: Բարձրանում էի ընկուզենու վրա, պոկում և ցած էի թափում տերևները, կարծելով՝ այդպես կարագացնեմ քույրիկ ունենալու իմ երազանքը: Նոյեմբերի քսանն էր, ընկուզենու վրա ընդամենը այնքան տերև էր մնացել, որ կարելի էր մատների վրա հաշվել:
«Մայրիկ, տես, որքան քիչ են մնացել տերևները, երևի վաղը քամին դրանց վերջը կտա»: Մայրս ծիծաղեց և համբուրելով ինձ ասաց. «Քեզ խոստացածը շուտով կկատարվի, երևի վաղը կամ մյուս օրը կթափվի վերջին տերևը, և դու քույրիկ կունենաս»: Ես շատ ուրախ էի, մեկ-երկու օրից կկատարվի երազանքս՝ քույրիկ կունենամ:
Նոյեմբերի երեսունին շտապ օգնության մեքենա կանգնեց մեր դռանը: Մորս տարան հիվանդանոց: Մեքենա նստելուց առաջ նա ինձ ցույց տվեց ընկուզենու վրա մնացած վերջին տերևը` ասելով. «Երևի վաղը նա էլ կընկնի, և դու քո ծննդյան օրը քույրիկ կունենաս»: Ես շատ ուրախացա և ամբողջ գիշեր պատուհանից նայում էի լուսնի աղոտ լույսի տակ դողացող ընկուզենու վրա մնացած վերջին տերևին: Դրսում աշնանային քամին գնալով ուժեղանում էր, բայց տերևը չէր ընկնում, համառորեն կառչել էր ծառին: Հետո քունս տարավ: Առավոտյան, երբ արթնացա, նայեցի ծառին. հսկա ընկուզենին քամին կիսել էր մեջտեղից։ Մի քանի օր հետո քույրիկիս տուն բերեցին առանց մայրիկիս: Այդ օրվանից փշրվեցին իմ երազանքները»:
Նրա սրտահույզ խոսքերից հասուն մարդուս աչքերը արցունքակալվեցին, բայց վարպետորեն փորձեցի թաքցնել: Ես ոչինչ չասացի: Կարծես ասելու բան էլ չկար: Բայց ուժ գտնելով մեջս` փորձեցի սփոփել նրան. «Թող այսօր երազանքներդ վերջանան գեղեցիկ երազի նման: Մի տխրիր, քույրիկդ կողքիդ է»:

Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Նիկոլին «քարշ տալու» սրբազան գործը դրված է հայ ժողովրդի վրա
• Ո՞վ է Գագիկ Ջհանգիրյանը
• Երբ այլևս չես լի­նի իշ­խա­նու­թ­յան, զին­վո­րա­կան տրի­բու­նա­լը վեր կհա­նի մեզ պար­տադր­ված պար­տու­թ­յան բո­լոր պատ­ճառ­նե­րը
• Հիմ­նա­կան մե­ղա­վո­րը հայ կա­ռա­վա­րող­ներն են
• Իմ գնա­լուց ա­ռաջ թող Հա­յաս­տա­նում ջր­հե­ղեղ լի­նի
• Ո՞րն է քո մատ­նու­թ­յան գի­նը, դա­վա­ճան պա­պի` ֆա­շիստ­նե­րին ծախ­ված ե­նո­քա­վան­ցի Նի­կոլ Փա­շի­ն­յա­նի դա­վա­ճան թոռ
• Խրախ­ճանք ժան­տախ­տի պա­հին
• Ո՛վ մարդ­կա­յին ար­դա­րու­թ­յուն, թո՛ղ ես թք­նեմ քու ճա­կա­տիդ
• Զոհ­ված­նե­րի ա­ր­յու­նը երկն­քից կան­չում է` պա­տե­րազ­մը հասց­նել հաղ­թա­կան ա­վար­տի
• «Պրո­ֆե­սիո­նալ» «իմ­քայ­լա­կան­նե­րը» կե­րան իմ 800 հակ յոն­ջան և …
• Նի­կոլ, իսկ դու ար­դա­րաց­վե՞լ ես, մաքր­վե՞լ ես քո քրեա­կան ան­ց­յա­լից
• Վե­հա­փա՛ռ, կրկ­նեք Գևորգ Հին­գե­րոր­դի օ­րի­նա­կը, ժամն է գոր­ծե­լու
• Պատ­մա­կան դեպ­քե­րի և դեմ­քե­րի հա­մե­մա­տա­կան վեր­լու­ծու­թ­յուն
• Որոշ բա­շի­բո­զուկ­ներ փոր­ձում են զրո­յաց­նել մեր կես­դա­ր­յա պայ­քա­րի ի­մաս­տը
• Արտա­կարգ և լիա­զոր դես­պան Ար­ման Նա­վա­սար­դ­յա­նին
• Վեր­նա­գի­րը վեր­ջում թող ընտ­րի ըն­թեր­ցո­ղը (պա­խա­րա­կե­լի՞ է, որ ո՛չ գո­միկ են, ո՛չ էլ տրանս­գեն­դեր)
• ՈՒ՞ր է մեզ տա­նե­լու այս գաղջ մթ­նո­լոր­տը
• Ո՞վ դուրս թո­ղեց Ղա­րա­բա­ղը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից
• Ձեր հերթն էլ կգա
• Ես` որ­պես ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, հայ­տա­րա­րութ­յուն եմ տա­լիս ժա­մա­նա­կին հորդ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թ­յան մա­սին

Մեկնաբանություններ